Йәштәргә үҙ йәшәү ҡағиҙәләрегеҙҙе көсләп таҡмағыҙ

“Кейәүҙәмен. Ике балабыҙ бар. Айырым йәшәйбеҙ. Аҙнаһына берҙе әсәйем, ҡәйнәм килеп китә. Улар икеһе лә хаҡлы ялда. Көн һайын телефондан дүрт-биш тапҡыр шылтыратып хәл белешәләр. Ысынлап әйтәм – шул тиклем ялҡыттылар! Уларҙы тап ошо мәлдә минең ниҙәр менән булышыуым, ниҙәр ҡыйратыуым үтә ҡыҙыҡһындыра, һәр бер аҙымымды белергә тейештәр. Бөтәһен дә төпсөшөп алғас, “яҡшы”, “насар” билдәһе “һуғып” ҡуйырға ла онотмайҙар. Ә минең ике бәләкәс бала менән мәз килеүем, йыуып-йышып, тамаҡ йүнәтеп, кер һәм һауыт-һаба йыуыуым араһында ял иткем килә! Бер кем менән дә һөйләшкем, ни тиклем яҡын булһалар ҙа, ниндәйҙер эштәрем һәм пландарым менән бүлешкем килмәйҙер, бәлки? Ошо турала улар уйлап та ҡарамай, ахыры. Көйәләнеп, иремә ошо хаҡта әйткәйнем, оҡшамаһа, әйт үҙҙәренә, мин ҡыҫылмайым, тине лә ҡуйҙы. Нисегерәк, һис тә генә үпкәләтмәй генә, әсәйем менән ҡәйнәмә уларҙың шылтыратыуҙары һәм оҙаҡ итеп минән һорау алыуҙары артыҡ икәнен еткерергә? Килеүҙәре бер ни түгел, әммә мин ысынлап та ике оло, тәжрибәле ҡатын менән көнө буйы һөйләшеп ултыра алмайым бит! Рәүилә”.