Ғалим кешенең өҫтөнлөгө

Бер аҡыл эйәһе атта барғанда ағас күләгәһе аҫтында йоҡлап ятҡан кешене күрә. Ул кешенең ауыҙына йылан үрмәләп ингән икән. Атта килеүсе кеше һөйрәлеүсегә ҡамасау итергә теләһә лә, өлгөрмәй ҡала. Ул әлеге кешене үлемдән һаҡлау өсөн бар көсөн һала: бер нисә мәртәбә ҡамсы менән һуға. Теге ауыртыныуҙан һикереп тора, ҡаса башлай. Һыбайлы йылан йотоусыға көсләп серек алма ашатырға тотона. Меҫкен бәндә: «Ни өсөн һин мине был тиклем интектерәһең? Ҡылысың менән муйынымды киҫ! Күрәһең бит, алҡымымдан ҡан аға! Эй, Аллаһым, был уҫал бәндәгә язаңды бир!» – ти. Әммә һыбайлы уны йәлләмәй, һаман да ҡамсы менән туҡмауын дауам итә. Теге ҡасырға ынтылып, тағы йүгерергә тотона, әммә ашҡаҙаны тулы серек алма булыуы сәбәпле, хәле бөтә, ҡоҫа башлай. Бөтөн серек алмалар менән йыланды ла ҡоҫоп сығара.