Әсә һәм бала

Балаһын емеш менән күргән әсә ҡыуанған һәм, бер грушаны ашарға яраймы, тип ҡыҙыҡһынған.

Малай бер аҙ уйлап торған да, ҡапыл ғына ике емеште лә бер-бер артлы тешләгән.

Әсәһе аптырап ҡалған. “Был бала һаран булмаҡсымы икән ни? Уның менән әңгәмәләшеп алырға кәрәк икән”, – тип көрһөнгән.

Минут та үтмәгән, улы әсәһенә груша һонған:

– Әсәй, грушаларҙың икеһе лә тәмле, шулай ҙа быныһы нығыраҡ тәмле кеүек тойолдо.

– Ииий, балам!.. – тигән дә әсә, тағы уйға ҡалған.

Хикәйәттең асылы шул: был тормошта ашығыс һығымта яһарға ярамай. Һәр аҙымдың үҙенә күрә бер сәбәбе була...

Айсын АҠБУЛАТОВА әҙерләне.