– Бына унда һин үҙең Тыуған илебеҙ берәү, уны яратырға һәм һаҡларға кәрәк, тип ятлағайның. Кәрәк икән, бөтә ир-егеттәр тора ла уны һаҡларға бара.
– Атай, бөтәһе-бөтәһе лә барамы?
– Иң-иңдәре бара.
– Ә-ә, аңланым, тәүҙә һине тикшерәсәктәрме? Һин шәпме, юҡмы икәнен.
– Шулайыраҡ. Уныһы ла бар.
– Улайһа, атай, әйҙә килешәйек.
– Әйҙә, нимә буйынса?
– Башҡалар өсөн һин насар булһаң да, минең өсөн һин – иң-иң шәбе.
Бынан һуң Асель атаһын ныҡ итеп ҡосаҡлап: «Мин һине һуғышҡа ебәрмәйем» , – тип үкһеп-үкһеп илаған.
– Аселгә 6 йәш тулды. Ул атайлыҡ бәхетен татырға өйрәткән беренсе балам, ғаиләбеҙҙе бәхеткә күмгән бала. Балаларыбыҙ беҙҙән яҡшыраҡ буласаҡ. Уларҙың киләсәге лә яҡты булһын, – тип яҙған Азат Бадранов.
Фото: Т. АМАНОВ.