Парлы көйө яңғыҙ мин…

Һәр кемгә билдәле булыуынса, шундай за­ман килде: һәр икен­се ир-егет вахта ысулы менән ситтә эшләй, хатта һуңғы ваҡытта ҡатын-ҡыҙ­ҙарыбыҙ ҙа шул рәүешле эшкә күсә башланы. Мин дә –  шулар иҫәбендә.
Йәшәгән ҡаламдан алыҫ ҡына ергә бына икенсе йыл инде вахта ысулы менән йөрөп эшләйем. Балаларҙы уҡытырға ла, ашатырға ла, кейендерергә лә кәрәк бит. Ир тип таянғаным бер ялҡау булып сыҡты, көндәлек ҡа­лым менән генә шөғөлләнеп көн итә, ә ул ғына ғаиләне аҫрау өсөн етмәй. Ул ситкә китеп эшләргә уйламағас, үҙем   юлланырға мәжбүр бул­дым. 
Вахтанан сираттағы ҡай­тып килеүем. Силәбенән такси менән ҡайтырға сыҡ­тым. Унда минән башҡа­ларҙың барыһы ла вахтовик ирҙәр ине. Таксист башҡорт булып сыҡты, мине үҙе янына алға ултыртты. Артта ултырыусы өс ир, ғәҙәт­тәгесә, бер аҙ төшөрөп ал­ғайны, оҙаҡ барманылар, йоҡ­лап та киттеләр. Шофер ағай минең менән яҡын­даныраҡ танышып алғас, үҙенең йәшлек хәтирәләре менән бүлеште.
– Һеҙ ишеткәнегеҙ бармы, парлы яңғыҙҙар, тигәнде? – тип һүҙ башланы ул. Мин аптырап, баш һелктем.
– Ә һеҙ ышанаһығыҙмы, ғү­мер буйы бер генә кешене яратып буламы? – тип һора­ны йәнә.
– Әлләсе, – тип баҙап ҡал­дым да, – булалыр шул.
– Йоҡоғоҙ килмәһә, мин һеҙгә бер тарих һөйләйем, – тине сал сәсле, оло йәштәге был ағай. Ризалығымды белдереп, баш ҡаҡтым.
– Бына мин күптән етенсе тиҫтәне ваҡлайым, ә ғү­мерем буйы бер һылыуҙы яратып йәшәйем. Юҡ, ул ҡатыным түгел шул, ә минең беренсе һәм ғүмерлек мө­хәббәтем. 
Беҙ – ауыл балалары, ике­беҙ ауылдың ике яҡ осонда тыуып үҫтек. Мин уны беренсе синыфҡа уҡырға барғас ҡына күрҙем. Күрҙем дә ғүмерлеккә яраттым. Балалыҡ йылдары шаярыу, уйын-көлкө менән үтте. Егет ҡорона еткәс башланды инде янып-көйөүҙәр. Ул ҡыҙ, исемен Ләйлә тип әйтәйем, нишләптер минең тойғо­ларға яуап бирмәне. Үҙем дә бик дыуамал инем, ауылға килгән ҡунаҡ ҡыҙҙар менән иң беренсе мин таныштым, гел иғтибар үҙәгендә булырға тырыштым, йәнәһе, Ләйләгә үс итәм. Ауыл мәктәбен та­мамлағас, Ләйлә китапха­насыға уҡырға тип Өфөгә юлланды, ә мин – шоферҙар курсына. 
Элек, беҙ йәш саҡта, бынау телефондар булманы бит, хат­тар ғына яҙыша инек. Мин дә Ләйләгә хаттар яҙ­ҙым, ә ул  класташ рәүешендә генә яуап яҙҙы. Иң үке­неслеһе шул булды: ул иң яҡын дуҫым менән йөрөй башланы. Уҡыуҙан ҡыуыл­маным, бик ҡыйын булһа ла, түҙҙем. Сәлим, дуҫ егет, эсергә бик яратты, ҡыҙыу холоҡло ине, һуғышырға ла әүәҫ булды. Йыш ҡына уның иҫерек сағын файҙаланып, Ләйләне оҙата барып, үҙем­дең хис-тойғоларымды яңыр­тып торҙом, үҙенә лә гел әйтә килдем: «Һин – минең тәүге һәм һуңғы – мәңгелек мөхәббәтем», – тип.
Йылдар үтте, Ләйлә менән Сәлим дә бергә була алманы. Мин әрме сафынан ҡайтҡас, йәнә Ләйлә янына барҙым. Беҙ матур ғына йөрөй башланыҡ, киләсәккә пландар ҡорҙоҡ. Шул мәлдә минән дә бәхетле кеше юҡ кеүек ине. Тик… тик был юлы дыуамаллығым беҙгә йәнә аяҡ салды. Барыһына ла үҙем ғәйепле. 
Армияға киткәнсе күрше ауыл ҡыҙы менән дуҫлаш­ҡайным, ул мине оҙатып, көтөп алды. Ҡайтҡанда ла беренселәрҙән булып, Си­байҙа поездан ул ҡаршы­ланы. Ике йылдан һуң һа­ғынып осраштыҡ та, ғү­мерлек гонаһ ҡылдыҡ. Ләйлә менән инде ара  көйләнде тигәндә, Әнисәнең ауырлы икәне беленде. Атай-әсәйҙәр йәһәтләп беҙҙе өйләндереп тә ҡуйҙы. Ә минең пландар, һөйөү хистәрем селпәрәмә килде, терһәкте тешләп булмай. Ни эшләйһең, әмәл юҡ, үҙем ғәйепле. Тормош ҡа­нундарына буйһоноп, Әнисә менән йәшәп киттем. Үкен­мәйем дә ул, ҡатыным миңә сәскәләй өс ҡыҙ бүләк итте. Донъям етеш, эшем, үҙ йортом бар, ә бына күңелем буш…
– Ә Ләйлә нимә эшләне? – тип һораштым, тынлыҡты боҙоп.
– Ул бәхетлелер, бәлки. Йүнәлтмә буйынса икенсе районға эшкә киткәйне, шунда төпләнде. Ике улы, бер ҡыҙы бар. Хәҙер хаҡлы ялда.
– Ҡабат бер ҙә ос­раш­ма­нығыҙмы?
– Һирәкләп булһа ла  кү­решеп торабыҙ, класташтар осрашыуында, ауылға бай­рамдарға ҡайтҡанда. Хәҙер алай ҙа бына телефон бар, яҙышып та, шылтыратып та хәл-әхүәл белешәбеҙ. Тик ул ғына минең күңел бушлығын тулыландырмай шул, һаман яратам бит мин Ләйләне…
Ҡатыным менән дүрт тиҫ­тәнән ашыу йыл бергә йә­шәйбеҙ. Ҡыҙҙарҙы ла үҙаллы тормошҡа оҙаттыҡ. Хәҙер ейән-ейәнсәрҙәр һөйәбеҙ. Тормош бит, барыһы ла булды. Мин күберәк йәш саҡта, бына һеҙҙең кеүек, вахта ысулы менән ситтә эшләнем. Нишләптер Әни­сәне тиңһенмәнем. Ә ул мине шул тиклем яраттымы – барыһына ла күнде, түҙҙе, риза булып йәшәне. Тәнем уның менән булһа ла, кү­ңелем – ғүмерем буйы Ләй­ләлә. Сәстәрем салланып, инде етмеште ҡыуалаһам да, йөрәк йәш, мин һаман егерменсе быуатта – йәшлектә йөрөйөм. Үҫмер егеттәр ке­үек, ғашиҡ булып йәшәйем. Берҙән, ҡыҙғаныс та, икенсе яҡтан, ҡыуаныс та. Кемделер ғүмер буйы һөйөп йәшәү ҙә – үҙе бер бәхет бит ул аң­лағандарға. Бына шулай ғүмер буйы парлы килеш яңғыҙ йәшәнем мин, – тип һүҙен тамамланы ул.
Һүҙгә әүрәп, ҡайтып ет­кәнде лә һиҙмәгәнбеҙ, юл да ҡыҫҡа кеүек тойолдо. Машина мин йәшәгән йорт янына килеп туҡтағас, аптырап киттем. Юл хаҡын түләп, рәхмәт әйтеп хушлаштым. Подъезд ишегенә етеп, артҡа әйләнеп ҡарағанда, шофер ағай рулгә башын һалып тә­рән уйға сумғайны. Йәш­леген миңә һөйләп күңеле бушанымы әллә Ләйләһе ҡабаттан иҫенә төшөп болоҡһоп киттеме?
Тормош юлдары, ысынлап та, бик ҡатмарлы, серле йомғаҡ. Йырҙа йырланғанса, мөхәббәт йәштәрҙә генә түгел, ҡарттарҙа ла була икән…

Йәнбикә Юлдашева.
Сибай ҡалаһы.