Ә мин балалар баҡсаһында уҡ бейеү менән һаташа башлағайным инде. Ауылға практика үтергә килгән буласаҡ уҡытыусылар, тәрбиәселәр, мәҙәниәт хеҙмәткәрҙәре беҙҙең менән бик күп сара ойошторҙо, концерттар ҡуйҙы. Стәрлетамаҡ мәҙәниәт техникумынан практика үтергә килгән Гөлфирә апайҙы һаман да хәтерләйем, үҙе Мәсетле районынан ине. Ул балаларға күмәк бейеү өйрәтте лә, миндә ынтылыш барлығын күрептер инде, яңғыҙыма ла бейеү һалды. Һәм һәр ваҡыт сәхнәлә сығыш яһай башланым. Уҡытыусылар ҙа, туғандарым да: “Һиңә ошо йүнәлеш буйынса белем алырға кәрәк”, – тип кәңәш бирҙе. Теләгемде белгәс, атай-әсәйем дә ҡаршы булманы. Әлбиттә, уҡырға киткән саҡта, диплом алғас мәҙәниәт йортонда эшләрмен, ауыл йәштәрен, мәктәп балаларын бейергә өйрәтермен, тип барғайным. Ансамблдә бейеү, ҙур сәхнәлә сығыш яһау тураһында уйлап та ҡараманым.